1. ผู้ป่วยลิ้นหัวใจเอออร์ติกรั่วอย่างรุนแรง
2. ผู้ป่วยที่มีการโป่งพองของหลอดเลือดแดงและมีการเซาะไปตามผนังชั้นในหลอดเลือด (dissecting aortic aneurysm)
3. ผู้ป่วยที่มีการอุดตันของหลอดเลือดแดงใหญ่บริเวณขาหนีบ (aortoiliac occlusive disease)
4. ผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของการแข็งตัวของเลือด
5. ผู้ป่วยสมองตาย
6. ผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย
7. ผู้ป่วยโรคหัวใจที่ไม่สามารถรักษาด้วยการเปลี่ยนหัวใจได้

สามารถใส่บอลลูนปั๊มหัวใจได้ในกรณีดังต่อไปนี้ หากมีการจัดการที่เหมาะสม

1. ผู้ที่ทำกราฟในส่วนของหลอดเลือดแดงใหญ่ของหัวใจ
2. ผู้ที่มีหลอดเลือดโป่งที่หลอดเลือดแดงใหญ่
3. ผู้ที่ทำการผ่าตัดเปลี่ยนหลอดเลือดแดงใหญ่บริเวณขาหนีบ (aortofemeral grafts)

1. จับชีพจรไม่ได้ชั่วคราว (transient loss of peripheral pulse)
2. บริเวณปลายแขนขาใต้ตำแหน่งที่ใส่สายบอลลูนปั๊มหัวใจขาดเลือด (limb ischemia)
3. หลอดเลือดอุดตัน
4. หลอดเลือดเอออร์ตาเสียหาย
5. เกิดการบาดเจ็บต่อหลอดเลือด มีการโป่ง คั่งของเลือดใต้ผิวหนัง
6. เกิดการติดเชื้อ
7. เกิดการแตกของบอลลูน
8. เกล็ดเลือดต่ำ เม็ดเลือดแดงแตก
9. มีภาวะผิดปกติของระบบอื่นๆ เช่น สมอง ไต เนื่องมาจากภาวะหัวใจบีบรัด (cardiac tamponade)

ความสำเร็จขึ้นกับปัจจัยหลายประการ หากมีข้อสงสัยควรปรึกษาแพทย์
 
หากไม่ทำหัตถการนี้จะเกิดอะไรขึ้น
ควรปรึกษาแพทย์ถึงความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นหากไม่ทำการรักษา

แพทย์อาจใช้เป็นเครื่องช่วยการสูบฉีดเลือดของหัวใจด้านซ้าย (left ventricular assist device: LVAD) ซึ่งเครื่องนี้ทำหน้าที่แทนหัวใจห้องล่างซ้าย (left ventricle) โดยแพทย์จะผ่าตัดใส่สายรับเลือด (inflow cannula) เพื่อรับเลือดจากหัวใจห้องซ้ายบน (left atrium) เข้ามาผ่านปั๊ม แล้วปั๊มจะส่งเลือดผ่านทางสายส่งออก (outflow cannula) เพื่อส่งเลือดไปยังเส้นเลือดแดงใหญ่เอออร์ตา (ascending aorta) เพื่อนำเลือดไปเลี้ยงร่างกาย