ស្ទើរតែគ្រប់គ្នាដឹងថាអុកស៊ីហ្សែនគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតនិងសុខុមាលភាពរបស់មនុស្ស។ ប៉ុន្តែតើកោសិការបស់យើងដឹងនិងសម្របខ្លួនតាមការផ្លាស់ប្តូរកម្រិតអុកស៊ីហ្សែនយ៉ាងដូចម្តេច? ពានរង្វាន់ណូបែលឆ្នាំ 2019 ត្រូវបានផ្តល់ជូនសម្រាប់ការរកឃើញនេះដែលផ្តល់ឲ្យយើងនូវសញ្ញាថ្មីក្នុងការដោះស្រាយអាថ៌កំបាំងនៃជំងឺមហារីក : ការព្យាបាលដោយថ្នាំប្រឆាំងនឹង VEGF។
 
ពានរង្វាន់នេះត្រូវបានផ្តល់រួមគ្នាដល់លោក William Kaelin Jr. នៃសាកលវិទ្យាល័យ Harvard, លោក Sir Peter Ratcliffe នៃសាកលវិទ្យាល័យ Oxford, និងលោក Gregg Semenza នៃសាកលវិទ្យាល័យ John Hopkins “សម្រាប់ការរកឃើញរបស់ពួកគេអំពីវិធីដែលកោសិកាដឹងនិងសម្របខ្លួនទៅនឹងអុកស៊ីហ្សែន។”
 
ស្របពេលជាមួយគ្នានេះដែរ រឿងនេះត្រូវបានគេដឹងរួចទៅហើយថាអុកស៊ីហ្សែនចាំបាច់ក្នុងការបំលែងអាហារទៅជាថាមពល ដូច្នេះហើយ វាមិនអាចខ្វះបានទេសម្រាប់យើង ការយល់ដឹងច្បាស់អំពីរបៀបដែលកោសិកានីមួយៗ ដឹងនិងសម្របខ្លួនទៅនឹងអុកស៊ីហ្សែនជារឿងដែលពិបាកនឹងរកឃើញណាស់។ ការយល់ដឹងជាមូលដ្ឋានថ្មីអំពីវិធីដែលកោសិកាមានប្រតិកម្មជាមួយអុកស៊ីហ្សែន ដោយសារតែកម្រិតអុកស៊ីហ្សែនរបស់រាងកាយមនុស្សប្រែប្រួលខុស ៗ គ្នាទៅតាមកត្តាជាច្រើន ដូចជាសកម្មភាពឬស្ថានភាពសុខភាពរបស់យើងក្នុងពេលណាមួយ។   
 
ការរកឃើញដោយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទាំងបីនាក់នេះបានធ្វើឲ្យទស្សនៈការយល់ឃើញរបស់យើងមានភាពប្រសើរឡើងយ៉ាងខ្លាំងទៅលើវិធីដែលអុកស៊ីហ្សែនជះឥទ្ធិពលដល់រាងកាយរបស់យើងនៅកម្រិតកោសិកា។ ចាប់ផ្តើមពីវិធីដែល erythropoietin (EPO) អកម៉ូនជំរុញរាងកាយឲ្យបង្កើតកសិកាគ្រាប់ឈាមក្រហមដែលមានតួនាទីក្នុងការដឹកជញ្ជូនអុកស៊ីហ្សែននៅក្នុងខ្លួន។ ពេលកម្រិតអុកស៊ីហ្សែនថយចុះ រាងកាយនឹងផលិតកោសិកាគ្រាប់ឈាមក្រហមច្រើនឡើង។ អរម៉ូន EPO នោះ ត្រូវបាននាំយកទៅប្រើដោយប្រូតេអ៊ីន hypoxia-inducing-factor (HIF) ។
 
ជាធម្មតាប្រូតេអ៊ីន HIF ត្រូវបានចាប់យកយ៉ាងលឿនដោយប្រូតេអ៊ីន VHL (pVHL) ហើយត្រូវបានរលាយនៅក្នុងស្ថានភាពដែលសម្បូរទៅដោយអុកស៊ីហ្សែន។ ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមអ្នកដែលមានការលំបាកដោយសាររោគ Von Hippel Lindau (VHL) សភាពតំណពូជដែលបង្កើនហានិភ័យក្នុងការកើតជំងឺមហារីកជាខ្លាំង pVHL របស់ពួកគេមិនអាចចងជាមួយ HIF បានទេ។ លើសពីនេះទៀត លក្ខណៈស្រដៀងគ្នានេះត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងកោសិកាមហារីកដែលខ្វះហ្សែន VHL ដែលធ្វើការបាន។ កោសិកាមហារីកទាំងនេះបង្ហាញពីកម្រិតខ្ពស់ខុសពីប្រក្រតីនៃតំណពូជដែលគ្រប់គ្រងភាពខ្វះអុកស៊ីហ្សែន នៅពេលតំណពូជ VHL ដែលធ្វើការបានត្រូវបានបង្កើតឡើងវិញនោះកម្រិតនឹងត្រឡប់ទៅជាធម្មតាវិញ។   
 
 
ការសិក្សាបន្ថែមទៀតបានបង្ហាញថា HIF មិនត្រឹមតែបង្កើនកម្រិតប្រសិទ្ធភាពអុកស៊ីហ្សែន ដោយគ្រប់គ្រងការបញ្ចេញតំណពូជ EPO ប៉ុណ្ណោះទេ នៅគ្រប់គ្រងការបង្ហាញកត្តាលូតលាស់នៃសរសៃឈាមដែលជួយជំរុញដល់ការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មី ឬ "ការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មី" ផងដែរ។  កោសិកាមហារីកជាច្រើនប្រភេទអាចផលិត VEGF ផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីជាប្រយោជន៍ក្នុងដំណាក់កាលនេះ "បញ្ឆោត" រាងកាយទៅកាន់សរសៃឈាមថ្មី (ការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មី)​ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់អុកស៊ីហ្សែននិងសារជាតិចិញ្ចឹមដល់កោសិកាមហារីក ជាមួយគ្នានេះដែរ ធ្វើឲ្យរីករាលដាលកាន់តែច្រើន។
 
របកគំហើញទាំងនេះនៅក្នុងការយល់ដឹងរបស់យើងទាក់ទងនឹងវិធីគ្រប់គ្រងអុកស៊ីហ្សែនបង្កើតឲ្យមានវិធីប្រឆាំងនឹងជំងឺមហារីកថ្មីមួយ: បញ្ឈប់ដំណើរការ "ការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មី" នេះ។ ការស្រាវជ្រាវសម្រាប់ “សារជាតិប្រឆាំងនឹងការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មី” ទាំងនេះមានផលប៉ះពាល់ជាខ្លាំងដោយមានម៉ូលេគុលជាង 10 ប្រភេទដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយ FDA របស់សហរដ្ឋអាមេរិកនិងត្រូវបានប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ វិធីព្យាបាលតាមគោលដៅទាំងនេះធ្វើឲ្យសមត្ថភាពកោសិកាមហារីកទទួលបានអុកស៊ីហ្សែនបន្ថែម និងសារជាតិចិញ្ចឹមតាមរយៈដំណើរការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មី ដោយការចងភ្ជាប់ខ្លួនវាទៅនឹង VEGFs និងបិទបាំងរារាំងមិនឲ្យប្រើប្រាស់ការទទួល VEGF ឬចង់ភ្ជាប់ខ្លួនវាទៅនឹងអ្នកទទួល VEGF និង / ឬប្រូតេអ៊ីនផ្សេងទៀតនៅលើផ្លូវនិងរារាំងសកម្មភាពរបស់ពួកវា។ ម៉្យាងទៀតថ្នាំប្រឆាំងនឹងការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មីមួយចំនួនគឺជាថ្នាំការពារដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិក្នុងការប្រឆាំងការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មីផងដែរ។ ជាទូទៅ ថ្នាំទាំងនេះត្រូវបាន "បិទ" ដំណើរការលូតលាស់នៃសរសៃឈាមដែលបណ្តាលឲ្យថយចុះឬបញ្ឈប់ការលូតលាស់ដុំសាច់។
 
ថ្នាំប្រឆាំងនឹងការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មីមានប្រយោជន៍ជាខ្លាំងក្នុងការព្យាបាលជំងឺមហារីកច្រើនប្រភេទក្នុងដំណាក់កាលវាយលុកនិង / ឬដំណាក់កាលរាលដាល។ ឧទាហរណ៍ bevacizumab (អង់ទីករ monoclonal រារាំង VEGF) ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យប្រើសម្រាប់ជំងឺមហារីកពោះវៀនធំមួយចំនួន មហារីកសួត មហារីកតម្រងនោម មហារីកអូវែរនិងមហារីកខួរក្បាល។ ថ្នាំ Sunitinib (ថ្នាំផ្ដល់តាមមាត់ដែលមានគោលដៅជាអ្នកទទួល VEGF) ត្រូវបានអនុម័តឲ្យប្រើសម្រាប់ជំងឺមហារីកលំពែង មហារីកតម្រងនោមប្រភេទមួយចំនួន និង GIST (មហារីកក្រពះពោះវៀន)។ Sorafenib (ថ្នាំតាមមាត់មួយផ្សេងទៀតដែលផ្តោតលើអ្នកទទួល VEGF) ត្រូវបានអនុម័តសម្រាប់ប្រភេទមួយចំនួននៃជំងឺមហារីកថ្លើមនិងតម្រងនោម និងជំងឺមហារីកក្រពេញទីរ៉ូអ៊ីតដែលកំពុងមានការរីកចម្រើន។ Pazopanib (ក៏ប្រើថ្នាំផ្តល់តាមមាត់សម្រាប់គោលដៅជាអ្នកទទួល VEGF តាមរយៈវិធីការទប់ស្កាត់ tyrosine kinase) ត្រូវបានអនុម័តសម្រាប់ការព្យាបាលជំងឺមហារីក កោសិកាមហារីកតម្រងនោមនិងជាលិកាទន់។ លើសពីនេះ olimus (ជាថ្នាំទប់ស្កាត់ mTOR) ដែលត្រូវបានប្រើជាទូទៅនៅក្នុង ER positive, ជំងឺមហារីកសុដន់ HER2 អវិជ្ជមានដែលកើតមានខ្ពស់នៅក្នុងតំបន់​ ថែមទាំងពីលក្ខណៈសម្បត្តិក្នុងការប្រឆាំងនឹងការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មី ហើយត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យប្រើសម្រាប់មហារីកលំពែង ក្រពះពោះវៀននិងមហារីកសួតប្រភេទខ្លះផងដែរ។
 
បញ្ជីខាងលើនៅបន្តទៅមុខទៀត លទ្ធភាពថ្នាំប្រឆាំងនឹងការបង្កើតសរសៃឈាមថ្មីគឺគ្មានទីបញ្ចប់នោះទេ។ វាថែមទាំងមានប្រសិទ្ធិភាពសម្រាប់ជំងឺផ្សេងទៀត ដូចជាការចុះខ្សោយនៃកែវភ្នែកដែលទាក់ទងនឹងអាយុ (សភាពភ្នែកទាក់ទងនឹងអាយុ)។ នេះគឺជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យ "ការរកឃើញពីវិធីដែលកោសិកាដឹងនិងសម្របខ្លួនទៅនឹងអុកស៊ីហ្សែនបាន" ជាការរកឃើញដែលសក្ដិសមបំផុតសម្រាប់ពានរង្វាន់ណូបែលវេជ្ជសាស្ត្រ។ វាគឺជាគន្លឹះដែលបើកទ្វារទៅកាន់ផ្លូវថ្មីនៃការព្យាបាលជំងឺមហារីកជាច្រើនវិធី។