1. การสังเกตอาการผิดปกติที่เกิดจากภาวะแทรกซ้อน เช่น
2. การรับความรู้สึกลดลง
3. ปลายแขนขาเย็น
4. บวมมากขึ้น
5. มีไข้สูงเกิน 24 ชั่วโมง
6. มีอาการปวดมาก ได้รับยาแล้วไม่ดีขึ้น
2. การออกกำลังกาย: ควรหมั่นออกกำลังกายตามที่แนะนำข้างต้นจะช่วยให้หายเร็วยิ่งขึ้นและสามารถกลับไปดำเนินชีวิตได้อย่างเป็นปกติ ควรทำให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าทำแล้วมีอาการผิดปกติ เช่น ปวดมาก บวมมากขึ้น หรือแผลบวมแดงมากขึ้น แสดงว่าอาจมากเกินไปหรือทำไม่ถูกวิธี ต้องหยุดบริหารไว้ก่อน แพทย์และนักกายภาพบำบัดจะแนะนำท่านอีกครั้ง หลังจากที่กลับไปอยู่ที่บ้านควรปฏิบัติตัวตามคำแนะนำของแพทย์
3. การทำแผลและการดูแลแผลผ่าตัด: หลังการผ่าตัด เมื่อกลับไปบ้าน ควรไปทำแผลวันละครั้ง และควรสังเกตว่ามีความผิดปกติเกิดขึ้นหรือไม่ เช่น บวม แดง มีหนอง เป็นต้น ควรดูแลแผลให้สะอาด อย่าให้แผลเปียกน้ำ เมื่อครบกำหนดการตัดไหมควรไปตัดไหม เพราะหากปล่อยไว้นานอาจเกิดแผลติดเชื้อขึ้นได้ ส่วนระยะเวลาที่จะตัดไหมนั้นขึ้นอยู่กับตำแหน่งและลักษณะของแผล เช่น แผลที่แขนขาควรตัดไหมเมื่อครบ 10-14 วัน ซึ่งแพทย์จะแจ้งให้ท่านทราบอีกครั้ง
4. มาตรวจตามแพทย์นัด: มาตรวจซ้ำเพื่อดูแผลและอาการต่างๆ รวมถึงแนะนำวิธีทำกายภาพบำบัด บริหารกล้ามเนื้อ วิธีการรักษาและการดูแลตนเอง รวมถึงการนัดครั้งต่อไป จนกระทั่งท่านได้รับการรักษาจนหายสนิท
5. ดูแลสุขภาพทั่วไป เช่น การรับประทานอาหารที่ดีมีประโยชน์และไม่มีข้อห้ามในการรับประทานอาหาร

1. จุดที่แตกไม่สมานตัวเอง ซึ่งจำเป็นต้องผ่าตัดอีกครั้ง และ/หรือปลูกถ่ายกระดูก
2. แผ่นโลหะ/สกรู/ลวดต่างๆ หักหรือหลวม ซึ่งต้องนำออกและใส่กลับเข้าไปใหม่
3. การนำแผ่นโลหะหรือนอตออกในบางช่วงของการรักษา
4. การที่กระดูกเสียรูปอันเกิดมาจากการเคลื่อนที่และ/หรือการหักนั้นทำให้อวัยวะใช้การไม่ได้ ซึ่งต้องรักษาต่อไป
5. เส้นเลือดได้รับการกระทบกระเทือน ซึ่งต้องรักษาด้วยการผ่าตัด
6. ติดเชื้อที่กระดูกและ/หรือแผล ซึ่งต้องทำการผ่าตัดและ/หรือรักษาด้วยยาปฏิชีวนะ
7. ความเสี่ยงของการมีเลือดจับตัวในเส้นเลือดขาซึ่งลิ่มเลือดนี้อาจแตกตัวและเคลื่อนที่ไปยังปอดได้ กรณีนี้ผู้ป่วยจำเป็นต้องได้รับการรักษาด้วยยา เนื่องจากเป็นอันตรายถึงชีวิต
8. เส้นประสาทและ/หรือเส้นเลือดได้รับความเสียหาย ซึ่งต้องรับการผ่าตัดต่อไป
9. อาการเจ็บปวดที่ผิดปกติอันเนื่องมาจากการผ่าตัด ซึ่งความเจ็บปวดนี้จะมีเพิ่มมากขึ้นและทำให้เคลื่อนไหวไม่ได้
10. การผ่าตัดอาจทำให้มีผลต่อการรับความรู้สึกและสีผิวที่บริเวณผ่าตัด ในบางกรณีแผลอาจมีลักษณะผิดปกติไปจากรายอื่นๆ โดยอาจมีลักษณะหนาและแข็ง มีสีแดง และเจ็บที่แผลเป็น
11. ทั้งนี้ความเสี่ยงจะเพิ่มมากขึ้นในกรณีผู้ป่วยเป็นโรคอ้วนหรือสูบบุหรี่ โดยจะเสี่ยงต่อการติดเชื้อที่แผล ติดเชื้อบริเวณทรวงอก หัวใจ และปอด รวมทั้งเรื่องลิ่มเลือด

ความสำเร็จจากการทำหัตถการขึ้นกับปัจจัยหลายประการ เช่น ภาวะแทรกซ้อนจากการทำหัตถการ เป็นต้น การที่กระดูกเสียรูปอันเกิดมาจากการเคลื่อนที่และ/หรือการหักนั้นจะทำให้อวัยวะใช้การไม่ได้ ซึ่งต้องรักษาต่อไป เป็นต้น
 
จะเกิดอะไรขึ้นหากไม่ได้รับการรักษาด้วยวิธีการนี้
การแตกหักของกระดูกบางชนิดนั้นร่างกายจะรักษาตัวเองได้ แต่การรักษาตัวเองอาจเป็นไปแบบไม่เหมาะสม ผู้ป่วยจึงควรรับการรักษาเพื่อให้กระดูกกลับคืนสู่สภาพเดิมได้อย่างที่ควรจะเป็น โดยการปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ แพทย์จะทำ open reduction and internal fixation (ORIF) เพื่อรักษาการแตกหักของกระดูกบางชนิด เพื่อลดความเสี่ยงในเรื่องของ

1. การสมานตัวช้า (หมายถึง กระดูกไม่เกิดการสมานตัวกันเลยแม้เวลาจะผ่านไปนานแล้วหลังจากได้รับบาดเจ็บ)
2. กระดูกที่แตกร้าวไม่สมานตัวเองอย่างเหมาะสม
3. กระดูกที่แตกร้าวสมานตัวเองแบบผิดรูป
4. เศษของกระดูกที่แตกร้าวหลุดไปบริเวณอื่น
5. กระดูกที่แตกร้าวและไม่ได้รับการยึดให้อยู่กับที่อาจทำให้แทงทะลุผิวหนังได้
6. ท่าเดินผิดปกติ
7. ข้อเสื่อมหลังอาการบาดเจ็บ (post traumatic osteoarthritis)

ดังนั้นหากผู้ป่วยไม่ต้องการเข้ารับการรักษา ควรปรึกษาแพทย์ถึงทางเลือกอื่นและความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้น
 

การรักษาที่กล่าวทั้งหมดนี้จะนำไปสู่การรักษากระดูกที่แตกหักทำให้กลับสู่สภาพเดิมได้เป็นอย่างดี ทั้งนี้วิธีการรักษาขึ้นอยู่กับลักษณะและตำแหน่งของกระดูกที่หัก ความรุนแรงของการบาดเจ็บ สภาพและความต้องการของผู้ป่วย รวมทั้งการตัดสินใจของแพทย์และผู้ป่วยร่วมกัน

1. การใส่เฝือก – เป็นเฝือกพลาสติกหรือใยแก้ว เป็นวิธีการรักษาที่ใช้บ่อยที่สุด เนื่องจากกระดูกจะสมานตัวเองสำเร็จได้เมื่อมีการจัดตำแหน่งให้ถูกต้อง และใช้เฝือกในการดามไม่ให้กระดูกเคลื่อนที่ในระหว่างการรักษา
2. Functional cast หรือ brace – เป็นเฝือกที่ทำให้สามารถเคลื่อนไหวได้แบบจำกัด และเป็นวิธีที่ใช้ได้กับการหักของกระดูกในบางรูปแบบเท่านั้น
3. Traction – เป็นการจัดกระดูกด้วยวิธีการดึงเบาๆ แต่ต่อเนื่อง แรงดึงจะถูกส่งไปยังกระดูกผ่านเทปบนผิวหนังหรือเข็มโลหะที่สอดผ่านกระดูก โดยมากแพทย์จะใช้วิธีนี้ในเบื้องต้นก่อนทำการรักษาด้วยวิธีอื่นต่อไป
4. External fixation – สำหรับวิธีนี้แพทย์จะใส่สกรูเข้าไปในกระดูกที่หัก ในตำแหน่งที่เหนือหรือใต้จุดที่หักของกระดูก จากนั้นแพทย์จะจัดวางกระดูกในสภาพเดิม ตัวสกรูจะเชื่อมต่อกับแท่งโลหะที่อยู่นอกกระดูก อุปกรณ์นี้จะทำหน้าที่ยึดกระดูกเข้าด้วยกันในตำแหน่งที่ถูกต้อง เพื่อให้กระดูกสมานตัวเอง หลังจากระยะเวลาหนึ่งผ่านไป แพทย์จะถอดอุปกรณ์ออก