ภายหลังการขยายหลอดเลือดแพทย์จะนำเอาบอลลูนออกไป การขยายหลอดเลือดด้วยบอลลูนมีโอกาสเกิดการตีบกลับของหลอดเลือดทันที ดังนั้นแพทย์อาจพิจารณาการใช้ขดเลือดค้ำยันเพื่อลดการตีบกลับทันที ซึ่งชนิดของขดลวดค้ำยันผนังเลือดหัวใจ (stent) ในปัจจุบันมี 2 แบบ คือ

1. แบบที่ทำจากโลหะ (Metallic stent) และ
2. แบบชีวภาพชนิดย่อยสลายได้ (Bioresorbable scaffold system)

ขดลวดนั้นจะอยู่ในร่างกายอย่างถาวรตลอดไป ดังนั้นแบบที่ทำจากโลหะส่วนใหญ่ทำมาจาก stainless steel หรือ cobalt-chromium เนื่องจากมีความสามารถในการคงสภาพทางเชิงกล (mechanical stability) ต่อความสามารถในการหดกลับของหลอดเลือดในระยะยาวได้ดีกว่าโลหะชนิดอื่น ซึ่งขดลวดมี 2 ชนิด คือ

1. ขดลวดธรรมดา (Bare metal stents) และ
2. ขดลวดเคลือบยา (Drug-eluting stents)

เนื่องจากขดลวดค้ำยันถือเป็นสิ่งแปลกปลอมเมื่ออยู่ในร่างกายจะมีปฏิกิริยาตอบสนองทำให้เกิดกระบวนการซ่อมแซมเนื้อเยื่อทำให้ผนังหลอดเลือดบริเวณที่มีขดลวดค้ำยันหนาตัวขึ้นจนเกิดการตีบซ้ำในหลอดเลือด ซึ่งในชนิดขดลวดธรรมดาจะทำให้เกิดการตีบซ้ำได้มากกว่าชนิดขดลวดเคลือบยา โดยยาที่เคลือบไว้จะค่อยๆ ละลายออกมาอย่างช้าๆ เพื่อไปปิดกั้นปฏิกิริยาตอบสนองของกระบวนการซ่อมแซมเนื้อเยื่อของผนังหลอดเลือดในบริเวณนั้น เนื่องจากขดลวดชนิดโลหะมีโครงสร้างแข็งทำให้การหดตัวคลายตัวของหลอดเลือดไม่เป็นตามธรรมชาติ จึงได้มีวิวัฒนาการของขดลวดค้ำยันแบบชีวภาพชนิดย่อยสลายได้เกิดขึ้นซึ่งมีการเคลือบยาเช่นเดียวกัน โดยที่ยาจะค่อยๆ ละลายและโครงค้ำยันจะสลายตัวภายใน 2-3 ปี แต่เนื่องจากมีข้อจำกัดในการใช้งานหลายประการเมื่อเปรียบเทียบกับขดลวดที่เป็นโลหะ จึงทำให้ความนิยมใช้ในสถานพยาบาลบางแห่งลดลง กรณีสงสัยให้สอบถามข้อมูลจากแพทย์ผู้รักษา